Ήταν Σεπτέμβριος του 1922. Τότε το αίμα και η στάχτη πνίγαν την Σμύρνη. Σφαγές, πανικός, νεκροί. Χάσαμε οικογένειες, χάσαμε τα σπίτια μας, την περιουσία μας και την πατρίδα μας. Αναγκαστήκαμε να μετακομίσουμε σε άλλα μέρη, κάποια πιο γόνιμα κάποια πιο ξερά. Κάποια ζεστά κάποια αφιλόξενα. Σταθήκαμε στα πόδια μας κόντρα στην περιφρόνηση και στον ρατσισμό δημιουργώντας ένα πανέμορφο χωριό τη Νέα Σελεύκεια.
Οι Σελευκιώτες επιβίωσαν μέσα από την κόλαση. Ήταν στο dna τους να μην τρομάζουν και να αντιστέκονται. Σαν λύκοι στην αγέλη όταν ένας δικός τους είχε πρόβλημα όλοι μαζί ισοπέδωναν την απειλή. Μέσα από εκείνα τα χρόνια έφτιαξαν κάτι το οποίο θα τους πρόσφερε λίγη χαρά. Δημιούργησαν την μεγάλη ΑΕΝΣ. Μια ομάδα που θα τους θύμιζε την Μικρά Ασία. Μια ομάδα που θα τους έδινε ένα κίνητρο να συνεχίζουν να ελπίζουν , να νικάνε, να αντιστέκονται.
Από τα παλιά χρόνια όταν η ομάδα άρχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Θεσπρωτίας οι αντίπαλοι καταλάβαιναν ότι δεν είναι απλά μια ομάδα. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια που δεν ήθελε να χάνει. Από τον πρώτο παίκτη μέχρι τον τελευταίο οπαδό έβλεπες το περιττό πάθος να ξεπροβάλει. Να ξεπροβάλει μια ελπίδα και να ισοπεδώνει οτιδήποτε βρεθεί στην ορμή της. Μιλούσαν όλοι για τον φανατισμό. Αν ήσουν εχθρός τους έπρεπε να κρυφτείς μα αν ήσουν φίλος θα ήσουν αδερφός τους. Τα πρώτα τρόπαια ήρθαν νωρίς. Το στάδιο μας έμοιαζε με ένα μίνι ''Λα μπομπονέρα''. Μαγικές ατμόσφαιρες και ξέφρενα πανηγύρια όταν η ομάδα μας κατακτούσε τίτλους. Το μυστικό της επιτυχίας κατά τη γνώμη μου ήταν ο ισχυρός δεσμός του κάθε παίκτη ξεχωριστά με το ιερό σήμα του δικεφάλου.
Δεν υπήρξε καν σαν σκέψη οι οπαδοί μας να μη βοηθήσουν την ΑΕΝΣ στα εκτός έδρας παιχνίδια. Από Λευκίμμη μέχρι Άρτα, μέχρι Ιωάννινα μέχρι Πρέβεζα. Στις πιο θερμόαιμες εξέδρες του τοπικού θα υπήρχε πάντα ένας Ντουσκαλίτης. Θα ήταν εκεί και θα έβγαζε φωνή μέχρι να ακούσει το τελευταίο σφύριγμα της λήξης. Μπορώ να μιλάω για χρόνια και να λέω ιστορίες το τι έζησα στα γήπεδα με την λατρεία μου. Θα κλείσω όμως με ένα πολύ συγκινητικό και πάνω από όλα αληθινό στίχο για να σου το περιγράψω.
''Στα πόδια μας σταθήκαμε κόντρα στην περιφρόνηση
γιατί τα προσφυγόπουλα μάνες γερές τα γέννησαν
αντέξαν την ξερίζωση , τον ρατσισμό τον πόνο
σαν τα λιοντάρια ζούνε όπως και τότε έζησαν.''
Α ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ
Οι Σελευκιώτες επιβίωσαν μέσα από την κόλαση. Ήταν στο dna τους να μην τρομάζουν και να αντιστέκονται. Σαν λύκοι στην αγέλη όταν ένας δικός τους είχε πρόβλημα όλοι μαζί ισοπέδωναν την απειλή. Μέσα από εκείνα τα χρόνια έφτιαξαν κάτι το οποίο θα τους πρόσφερε λίγη χαρά. Δημιούργησαν την μεγάλη ΑΕΝΣ. Μια ομάδα που θα τους θύμιζε την Μικρά Ασία. Μια ομάδα που θα τους έδινε ένα κίνητρο να συνεχίζουν να ελπίζουν , να νικάνε, να αντιστέκονται.
Από τα παλιά χρόνια όταν η ομάδα άρχισε να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Θεσπρωτίας οι αντίπαλοι καταλάβαιναν ότι δεν είναι απλά μια ομάδα. Ήταν μια μεγάλη οικογένεια που δεν ήθελε να χάνει. Από τον πρώτο παίκτη μέχρι τον τελευταίο οπαδό έβλεπες το περιττό πάθος να ξεπροβάλει. Να ξεπροβάλει μια ελπίδα και να ισοπεδώνει οτιδήποτε βρεθεί στην ορμή της. Μιλούσαν όλοι για τον φανατισμό. Αν ήσουν εχθρός τους έπρεπε να κρυφτείς μα αν ήσουν φίλος θα ήσουν αδερφός τους. Τα πρώτα τρόπαια ήρθαν νωρίς. Το στάδιο μας έμοιαζε με ένα μίνι ''Λα μπομπονέρα''. Μαγικές ατμόσφαιρες και ξέφρενα πανηγύρια όταν η ομάδα μας κατακτούσε τίτλους. Το μυστικό της επιτυχίας κατά τη γνώμη μου ήταν ο ισχυρός δεσμός του κάθε παίκτη ξεχωριστά με το ιερό σήμα του δικεφάλου.
Δεν υπήρξε καν σαν σκέψη οι οπαδοί μας να μη βοηθήσουν την ΑΕΝΣ στα εκτός έδρας παιχνίδια. Από Λευκίμμη μέχρι Άρτα, μέχρι Ιωάννινα μέχρι Πρέβεζα. Στις πιο θερμόαιμες εξέδρες του τοπικού θα υπήρχε πάντα ένας Ντουσκαλίτης. Θα ήταν εκεί και θα έβγαζε φωνή μέχρι να ακούσει το τελευταίο σφύριγμα της λήξης. Μπορώ να μιλάω για χρόνια και να λέω ιστορίες το τι έζησα στα γήπεδα με την λατρεία μου. Θα κλείσω όμως με ένα πολύ συγκινητικό και πάνω από όλα αληθινό στίχο για να σου το περιγράψω.
''Στα πόδια μας σταθήκαμε κόντρα στην περιφρόνηση
γιατί τα προσφυγόπουλα μάνες γερές τα γέννησαν
αντέξαν την ξερίζωση , τον ρατσισμό τον πόνο
σαν τα λιοντάρια ζούνε όπως και τότε έζησαν.''
Α ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου